środa, 27 sierpnia 2014

0.9 NICOLAS


PAŹDZIERNIK 

Nicolas stał samotnie nad grobem Brook. Silny wiatr zdarł z jego głowy czapkę. Chłopak przykucnął, żeby ja podnieść, usunął suche liście z nagrobka odsłaniając datę śmierci. Minęło zaledwie pół roku od wypadku samochodowego, w którym zginęła, a nadal było mu ciężko. Był wściekły na siebie za to, że się wtedy pokłócili, że pozwolił jej odjechać, że okazał się dupkiem. "Moja Brook... Na zawsze moja Brook." Było tyle niewypowiedzianych słów, zmarnowanych szans, niepotrzebnego milczenia. Kolejny podmuch wiatru wyrwał go z zadumy. 

- Przyjdę jutro. Obiecuję.

I przyszedł, tak jak codziennie od pół roku pojawił się na cmentarzu, ale nie podszedł do jej grobu, nie przywitał się.. Patrzył tylko z oddali jak jej rodzice składają kolejne kwiaty na tym zimnym kawałku marmuru.

LISTOPAD 

- Poznałem kogoś... - Siedział zmarznięty na suchym, pożółkłym trawniku. - Tylko, że to za wcześnie... Powiedziałem, że mam kogoś, że codziennie się widujemy, że coś nas łączy... Nie kłamałem. - Ukrył twarz w dłoniach. - Kocham Cię... Dlaczego mi to zrobiłaś? 

GRUDZIEŃ 

Drżącą dłonią położył na nagrobku malutki bukiecik czerwonych róż. Uśmiechnął się delikatnie, a po policzku zaczęła spływać mu gorąca łza.

- Wszystkiego najlepszego kochanie. 

STYCZEŃ 

- Moja matka twierdzi, że nie powinienem tutaj codziennie przychodzić. - Zaśmiał się. - Uważa, że i tak sobie nie porozmawiamy... Tylko, że my rozmawiamy... To znaczy ja rozmawiam... - Westchnął. - Widziałem wczoraj twojego brata, wygląda... Dobrze. - Wibracje telefonu zmusiły go do przerwania monologu. - Jestem umówiony z Katty... Mamy się uczyć do testu z biologii. Przepraszam. 

LUTY

Śnieg przysłonił nagrobek, delikatna puchowa pierzynka ustąpiła jednak gorącemu oddechowi Nicolasa po raz kolejny odsłaniając datę śmierci Brook. Złożył delikatny pocałunek na małym szklanym oczku z jej zdjęciem i odszedł bez słowa.

MARZEC

Trawa zaczynała się zielenić, ale nadal było cholernie zimno. Nicolas stał tuż obok Andrew i wpatrywał się w nagrobek. Była zadziwiając podobna do starszego brata, a on nigdy tego nie zauważył. Andrew poklepał go dłonią w ramie i odszedł. Nicolas zaczął się zastanawiać, dlaczego nagle wszyscy zapomnieli o Brook. Nikt już nie przynosił kwiatów, jej matka nie wpadała, aby opowiedzieć o tym, jaki to sernik upiekła na imieniny babci, nawet Andrew bywał tam rzadko. Ona nikogo już nie obchodziła.

KWIECIEŃ 

Minął rok... A ból nie minął. Nie minęło poczucie winy, nie pozbył się uczuć. Nicolas zmrużył oczy.

- Kocham Cię...

MAJ




CZERWIEC 




LIPIEC 


- Przyszedłem się pożegnać. Wyjeżdżam... I mam nadzieję, że pomoże mi to wyjaśnić parę spraw. Przepraszam, że mnie długo nie było, ale...  Nie byłem w stanie... Nie mogłem... Wybacz...  - Odszedł bez łez w oczach, ale z ogromnym poczuciem winy, tęsknoty i bólu, jaki jej zadał swym odejściem. 




Nicolas & Brook


______________


NEXT : 1. Welcome To The Valley of Hope

niedziela, 24 sierpnia 2014

0.8 MIA


" 40... Proszę. Musi być 40... Tak bardzo się starałam. " Mia wierciła się stojącą na ogromnej wadze w Klinice. Jedna z sanitariuszek uważnie się jej przyglądała, gdy tylko weszła przez ogromne drzwi.

- 42 kilogramy... - Pielęgniarka spojrzała w kartę. - Gdy ostatni raz u mnie byłaś ważyłaś 43 kilogramy.

- Och... - Blondynka westchnęła, udając skruchę. - Ale jak to możliwe... Jem codziennie owoce i warzywa i nawet mięso. - Mia spuściła głowę.

- Pani doktor chce się z Tobą widzieć. - Pielęgniarka zaprowadziła ją do ogromnego gabinetu, gdzie czekała ją egzekucja. Pani doktor Clinton siedziała w skórzanym fotelu za dębowym biurkiem. Gdy tylko Mia podeszła ta wręczyła jej karteczkę. Dziewczyna zręcznie rozłożyła papier i przeczytała tekst na niej zawarty. Opuściła pospieszanie gabinet i udała się do swojego pokoiku, który dzieliła z jedną z dziewczyn chorych na bulimię i tak całkiem szczerze musiała przyznać, że nie zna jej imienia, a ich kontakty ograniczały się do przebywania w jednym pomieszczeniu. Spakowała dokładnie wszystkie swoje rzeczy do pudeł, a te najpotrzebniejsze do walizki. Jak została poinformowana przez panią Clinton, a  dokładnie przez skrawek papieru, który od niej otrzymała. Jutro dokładnie o godzinie 10.30 ma wsiąść do samochodu, a kierowca zawiezie ją do Valley Of Hope, gdzie została wysłana przez własną matkę. Idealnie.

***

- Witam panienko Mio. Cudownie panienka wygląda. - Młody kierowca słodko się uśmiechnął.

- Witam... Możemy...? - Mia skinęła głową upominając się o otworzenie jej drzwi. Wsiadła do samochodu i nie odezwała się ani słowem przez całą podróż. Gdy dotarli na miejsce dostrzegła mnóstwo drewnianych chatek, ogromny las i jezioro. Była zniesmaczona. - Jeśli tylko po Ciebie zadzwonię masz się tu zjawić jak najszybciej. Zrozumiano? 

- Ale co powie na to pani matka? 



- Nic nie powie, bo Ty jej nie powiesz. - Mia uśmiechnęła się złośliwie i wysiadła z samochodu. Brakowała jej poniżania ludzi,  którzy pracowali dla jej rodziców. - Pamiętaj,  mój drogi, że mam na ciebie haka. Mamusiu... On mnie wykorzystał. - Jej głosik zrobił się piskliwy. - Umiem omotać każdego. - Odwróciła się na pięcie i ruszyła w kierunku bramy obozu ledwo trzymając równowagę na chudych nogach.



________________
NEXT: Nicolas.

piątek, 22 sierpnia 2014

0.7 ALEXANDER


Szpitalna sala była obskurnym miejscem, do którego raczej niechętnie by się wracało. Głowa bolała go niesamowicie. Światło wpadające przez okno nie było ciepłe, niosło ze sobą chłód marcowego poranka. Przeklną w  myślach doskonale wiedząc, że nie może wstać. Uniósł głowę...  I nastała ciemność. Słyszał głosy, znane mu, ale jedna w jakiś sposób nieokreślone. Ktoś dotknął jego dłoni, pomarszczona skóra była sucha, chropowata i nieprzyjemna w dotyku. Otwiera oczy i widzi najpiękniejszą dziewczynę na świecie, ma cudowne włosy, długie i brązowe, zielone oczy migoczą w świetle szpitalnej lampki. Krzyk. Okropny krzyk. To ona tak wyje rozpadając się na kawałki. Ktoś potrząsa nim, ktoś go woła. Robi się jasno. Wszystko nabiera kolorów.

- Alexander! Synku! - Przed jego oczami materializuje się mama, śliczna szczupła brunetka z fioletowymi sińcami pod niebieskimi oczami. - Sen... Tylko sen... - Opada na plastikowe krzesło stojące obok jego łóżka.

- Mamo... Idź do domu. - Podnosi delikatnie rękę i kładzie na jej głowie opartej o krawędź stalowej konstrukcji.

- Alexander... Tak mi przykro... - Cichy szloch wydobywa się z jej gardła. Powieki zaczęły robić się coraz cięższe, aż w końcu opadły pozwalając mu zapaść w głęboki sen. 

***

- Te tabletki 2 razy dziennie, te tabletki 3 razy dziennie, a te po każdym posiłku. -  Pulchna pielęgniarka skrupulatnie wymieniała, co jest, od czego, stawiając na białym blacie przed Alex'em kolejne pomarańczowe pudełeczka z lekami. - Mam nadzieję chłopcze, że już się nie spotkamy. - Podeszła do niego i ucałowała delikatnie w czoło, zawsze traktował koleżanki mamy jak własne ciotki, ale z żadną się tak nie zżył. - Powodzenia Alex. 

***

- Alexander Will Johnson! Wyłaź w tej chwili z łazienki. - Stanowczym głosem mam przypominała mu, co 2 minuty, że musi się pospieszyć na pociąg.- Wyjdź, albo ja wejdę. - Przerwał jej otwierając zamaszyście drzwi.

- Mamo... Idę do ludzi i muszę się prezentować jak na Twojego syna przystało. - Matka poprawiła mu rękawy czarnej bawełnianej  koszulki i przygładziła włosy. Był sporo wyższy od niej, a ważył dokładnie tyle samo.

- Kochanie, wiesz jak bardzo mi na Tobie zależy, ojcu tez zależało... Jeśli nie chcesz tego robić to nie musisz. Nie mogę Cie do niczego zmuszać.

- Możesz. Jesteś moją matką. Od tego właśnie są matki...

- Od czego?

- Od prawienia dzieciom, co mogą, a czego nie mogą robić, ale Ty nigdy tego nie robiłaś.

- Bo Ty byłeś zbyt mądry by mnie słuchać. - Przytulił ją mocno i pocałował w czubek głowy, chwycił dużą, sportową torbę i wyszedł z domu w kierunku stacji kolejowej z nadzieją, że pociąg napadną Indianie lub ktoś rozbierze tory udaremniając mu dotarcie do celu jego podróży. 


"Kochaj mnie... Mimo wszystko, a już na zawsze będę Twoja..." 
"Kochaj mnie... A już zawsze będę blisko...”
"Kochaj mnie...”
"Nawet śmierć nas nie rozłączy"
"Bo gdy umrę... Ty pójdziesz za mną do Tartaru"




________________
NEXT: Mia.



czwartek, 21 sierpnia 2014

0.6 LUDOVICA



Po sali muzycznej rozchodziły się piękne dźwięki " Time To Say Goodbye ", Ludovica siedziała w kącie schowana za stojakiem na nuty, reszta durnego zespołu jej matki ćwiczyła utwory na akademie kończącą szkołę. Przyglądała się wszystkim po kolei. Oliver siedział na samym końcu sali przy rozstawionej perkusji, a z jego miny i spuszczonych ramion można było wywnioskować, że kara, jaką przyznał mu dyrektor za obściskiwanie się z Ludovicą w gabinecie pielęgniarki wcale mu się nie podoba. " Dokończymy to." Te słowa utkwiły w jej pamięci, niestety rok szkolny kończył się za 2 dni, a ona wyjeżdżała na obóz terapeutyczny prowadzony przez jej ojczyma. " To Twoja kara. Nie po to przeprowadziłam się do Ameryki żeby moja córka robiła z siebie amerykańską dziwkę. " Słowa matki na długo utkwiły w jej sercu.

- To wszystko na dzisiaj. Możecie wyjść. - Na te słowa Ludovica wstała z impetem z posadzki i ruszyła ku wyjściu. Złapała Olivera za łokieć i pociągnęła za najbliższy róg, składając gorący pocałunek na jego ustach.

- Moja matka ma dzisiaj dyżur w szpitalu. Mam wolną chatę. Chce cię wziąć na stole w jadalni. - Wyszeptał jej do ucha zmysłowym tonem, któremu nie mogła się oprzeć. - Przyjadę o 8. - Oliver zniknął w mgnieniu oka i tak samo szybko się pojawił z powrotem by dać jej słodkiego całusa w czoło na pożegnanie. I znów go nie było. Od tak dawna nikt nie zawrócił w jej głowie. Wszystko zeszło na dalszy plan. I pomyśleć, że poznali się pierwszego dnia szkoły, dokładnie 3 lata temu, obrzucili wyzwiskami, a dokładnie to ona jego za zarysowanie jej samochodu kluczykami. Oliver się przyznał, że chciał ją poderwać, ale Ludovica nadal nie rozumiała, czemu w taki sposób. " Vica... Moja słodka Vica."  Rozpływała się, gdy zdrabniał jej imię, gdy całował jej szyję, dekolt, gdy pieścił piersi, nawet, gdy był zły, nadal był jej Oliverem.

- Vica! - Matka miała donośmy głos, dobiegał on z sali muzycznej, dziewczyna usłyszała huk i kilka przekleństw, które wyrzuciła z siebie w ojczystym języku. -  Weź to. -  Podała jej stertę zeszytów, nut i luźnych kartek, które były zapisane wierszami. Udało jej się przeczytać kilka w drodze do samochodu. Były piękne. 

- Mamo... Kto to napisał? 

- Oliver słonko. -  Na twarzy jej matki pojawił się delikatny uśmiech. Kochała chłopaka córki jak własnego syna, co powodowało zazdrość Ludovici, bo gdy się pokłóciły to właśnie on rozmawiał z nią i wysłuchiwał przeprosin. Co tu musiała być za wieź? Dziewczynie nawet parę razy przeszło przez myśl, że jej Oliver i jej matka ze sobą sypiają, ale za każdym razem zbierało się jej na torsje. 

***

Równo o 8 pod domem zaparkował Oliver swoim nowiutkim BMW I8, które dostał od ojca na urodziny. Vica nadal zastanawiała się, po co jego matka pracuje w szpitalu, skoro śpi na pieniądzach męża. Zbiegła po schodach, przeglądając się w lustrze, które biegło przez całą długość ściany. Wyglądał seksownie, czarna sukienka idealnie podkreślała jej wcięcie w talii, czerwona szminka kontrastowała z blond włosami, a szpilki... O Boże...  Każda dałaby się poćwiartować za szpilki od Louboutin. "To będzie nasz noc." 

Oliver miał na sobie czarną lniana koszulę, która świetnie ukazywała jego idealne mięśnie sportowca. Rzuciła mu się na szyję.

- Jesteś piękna... -  Wyszeptał w jej włosy. - Seksowna... - Złapał ją za tyłek. - Nie mogę się doczekać, aż zedrę z Ciebie tą sukienkę. - Obszedł samochód i otworzył jej drzwi, a by mogła wsiąść. Mieszkał dwa kilometry dalej przy tej samej ulicy w domu zupełnie nie podobnym do tego, w którym mieszkała Vica. Jej był nowoczesny, ale przytulny, mnóstwo poduszek, dywanów i bibelotów walających się po całym domu, a jego nowoczesny, ale smutny, zimny, pusty, ale nadal piękny i ogromny. Zaparkował samochód w garażu, otworzył jej drzwi i kulturalnie puścił ją przodem na ogromne szklane schody. Otworzyła drzwi do jego pokoju i rzuciła się na ogromne białe łóżko przykryte czarną kołdrą. Oliver wiedział, co to znaczy, a Vica nie musiała długo czekać aż zacznie zdejmować z niej cudowna czarną sukienkę. Całował każdy centymetr jej ciała. Na ten wieczór ubrała swój specjalny komplet czarnej koronkowej bielizny. Nie minęło nawet 10 minut, a oboje byli nadzy. Ich oddech przyspieszał, wbijała paznokcie w jego umięśnione plecy za każdym razem, gdy w nią wchodził. Po kilkunastu minutach opadli bezwładnie na łóżko, nadzy, wykończeni, szczęśliwi. Oliver przyciągną ją do siebie i mocno przytulił. Oboje wpatrywali się w zdjęcie stojące przy jego szafce nocnej. Ona i on na balu maturalnym, nierozłączni. Na wieki razem.

- Kocham Cię Vica... 

- Ja Ciebie tez kocham Olly...

- Już tęsknię... - Pocałował ją w czoło tak jak zawsze to robił... Z czułością. 



Vica & Oliver

________
NEXT: Alexander.

środa, 20 sierpnia 2014

Liebster Blog Awards



Zasady:


Nominacja do Libster Awards jest otrzymywana od innego blogera w ramach uznania za "dobrze wykonaną robotę". Jest przyznawana dla blogów o mniejszej liczbie obserwatorów, więc daje możliwość ich rozpowszechnienia. Po odebraniu nagrody, należy odpowiedzieć na 11 pytań otrzymanych od osoby, która cię nominowała. Następnie ty nominujesz 11 osób (informujesz ich o tym ) oraz zadajesz im 11 pytań. Nie wolno nominować bloga który cię nominował.


PYTANIA DO MNIE :


1. Jakie jest Twoje hobby?


Moje hobby = moja praca = moja szkoła = malarstwo. 


2. Jeśli mógłbyś/mogłabyś nazwać jakiś przedmiot inaczej niż w rzeczywistości się nazywa, co by to było i jakbyś to nazwał/nazwała?


Odkurzacz nazwałabym pochłaniaczem chomików, a decyduje o tym jedna z historii mojego zwariowanego dzieciństwa, gdy wraz z moim przyjacielem Bartkiem wciągnęliśmy chomika do odkurzacza. Chcieliśmy mu pomóc wyjść spod szafy. Przepraszam Gruby. [*] 


3. Co sądzisz o Latającym Potworze Spagetti?


Mój kolega uważa, że to dla niego jest bardzo zaangażowany. Ja natomiast uważam, że to śmieszne, ale w pozytywnym sensie.


4. Co było Twoją inspiracją do założenia bloga?


Chyba stos moich "Przemyślników" zdecydował o tym. Od zawsze były gdzieś ze mną. Mam ogromną motywacje do pisania w nich, jednak jestem zbyt leniwa aby wrzucić to do komputera. Zdecydowanie bardziej wole tekst mieć w ręce, dlatego też na 16 urodziny zażyczyłam sobie maszynę do pisania i ja otrzymałam. 


5. Jak nazywa się Twoja ulubiona książka, bądź seria książek?


Zbyt dużo czytam abym mogła to określić ...  ale ... ale ... książki do których wracam to zdecydowanie te o Ani z Zielonego Wzgórza, zarówno w wydaniu polskim jak i angielskim. Jest multum innych np. te od Karin Slaughter, J. K. Rowling, pana Grzesiuka oraz wielu, wielu innych autorów. Są ze mną także mity greckie i opowieści arturiańskie. 


6. Jakie są Twoje ulubione imiona?


Matylda, Florian. moje dzieci będą się tak nazywać, a może inaczej ... Kajetan i Luiza, Tymoteusz i Konstancja. 


7. Co robiłaby Twoja wymarzona aplikacja na smarfona?


Szczerze to nie wiem... Ponieważ mój telefon umarł i czekam na nowy, powróciłam do telefonu bez Internetu, aplikacji i zabawnych gier... Ale jak na to patrzę, byłaby to aplikacja która nie pozwoliłabym aby telefon upadł.


8. Kim chciałbyś być w następny wcieleniu?


Kotem... Kociara ze mnie. Ptakiem ... Uwielbiam latać samolotem. ale pod żadnym względem nie chciałabym zostać człowiekiem. 


9. Jak nazywa się najstarsza piosenka którą lubisz?


Podejrzewam, że to jest na 100% utwór z muzyki klasycznej, ale nie jestem w stanie powiedzieć który. 

10. W jakim mieście chciałbyś/chciałabyś mieszkać?


Kraków 


11. Jak dałbyś na imię hybrydzie kaczki, łosia i wiewiórki? 


Zbyszek ;) 


NOMINUJĘ : 

Pytania ode mnie :

1. Co cenisz w ludziach ? 
2. Wolałbyś/wolałabyś mieszkać na innej planecie ? Na jakiej ?
3. Dlaczego nie chodzimy na rękach i nie jemy nogami ? 
4. Jak będzie miała/miał na imię twój wymarzony mąż/żona ?  
5. Film, którego nie polecasz to ...? 
6. Czy kiedykolwiek miałeś do czynienia z osobą, która myślała, że jest najlepsza i najważniejsza w calutkim naszym wszechświecie ? 
7. Co byś zrobił gdybyś wygrał milion dolarów ? 
8. Czy kobiety aż tak bardzo różnią  się od mężczyzn ?
9. Twoje miejsce do którego możesz uciec od problemów to ... ?
10. Czy zjadłbyś/zjadłabyś kota lub psa ? 
11. Dlaczego blogujesz ? 

Zostałam nominowana przez : 

http://porzeczkowekreatywnosci.blogspot.com/

Dziękuje i pozdrawiam :*

sobota, 16 sierpnia 2014

0.5 DOMINIC


Reflektory oślepiały go niemiłosiernie, a komendy wydawane przez niziutkiego fotografa denerwujące. Dominic nie mógł zostać myślami w jednym miejscu, błądził gdzieś bardzo daleko stąd.

- Piękny chłopcze! -  Zaświergotał fotograf wyrywając chłopaka z zamyślenia. - Prosiłem o kogoś ogarniętego... On ma jeden zwój mózgowy więcej niż kura... - Powiedział spokojnie do swojego asystenta tak jakby Dominic'a nie było w pomieszczeniu.

- Przepraszam... - Wymamrotane słowa płynące z ust szatyna wcale nie były szczere. - Czy mogę prosić o 10 minut przerwy?.. - Tak, tak...  To wcale nie było pytanie.

- Mówisz i masz piękny chłopcze! - Fotograf zaczął wymachiwać rękoma w powietrzu, strącając asystentowi w czerwonym sweterku w serek okulary. Isabella pociągnęła brata za łokieć w stronę charakteryzatorni. Na jej twarzy malowała się czysta wściekłość.

- Co Ty kurwa robisz?! 

- Bella... 

- Przestań mi tu słodzić! Załatwiłam ci tą pracę! Masz się starać! Jesteś idiotą! Nie zasługujesz na pomoc! - I jak się nie dziwić, że każda z jej sekretarek odchodziła po 3 dniach z zapuchniętymi oczami i brakiem pewności siebie. 

- Ja nie mogę...

- Byłeś kimś... 

- Nie wiem, kim byłem...

***
Pół roku wcześniej... 

- U państwa syna stwierdziliśmy zanik pamięci długotrwałej, oznacza to..

- Wiem, co to oznacza, jestem lekarzem. Dziękujemy. - Matka Dominic'a wstała z białego fotela i trzasnęła drzwiami wychodząc z gabinetu. Spojrzała na syna siedzącego w poczekalni z twarzą ukrytą w dłoniach. - Wracamy do domu skarbie...

- Mamo... Przepraszam. 

- To nie jest Twoja wina tylko Twojego głupiego ojca.

- Ale to ja... 

- Dominic...  Idziemy. - Blondynka ruszyła ku ogromnym drzwiom. Dominic zobaczył zachmurzonego ojca wychodzącego z gabinetu, mężczyzna tylko kiwnął mu na pożegnanie głową i odszedł w przeciwnym kierunku do jego matki.




________________
NEXT: Ludovica.

poniedziałek, 11 sierpnia 2014

0.4 RUBY


Ruda dziewczyna wypadła z kamienicy na chodnik, zbierając pośpiesznie rozsypane rzeczy. Z okna na 3 piętrze spadały najróżniejsze drobiazgi, od ubrań po płyty. Słyszała jedynie nieprzemyślane wiązanki przekleństw rzucane pod jej adresem przez Max'a. Wiedziała, że to już koniec. Tym razem to już koniec. Usiadła zrezygnowana na walizce, którą zdążyła porwać z małego mieszkanka. Przy jej stopach leżała roztrzaskana ramka z ich zdjęciem. Oboje uśmiechnięci i szczęśliwi. Pamięta ten dzień.. Trzeci ślub jej matki.
A teraz, co? Siedzi na chodniku przed ich mieszkaniem...

- Pierdolona dziwka! - Max wychylił się z okna. - Nawet kurwa nie próbuj dzwonić! 

- Był taki... Wściekły, niczym opętany. - Moja narzeczona to zwykła kurwa! Ludzie słuchajcie! Pospolita dziwka!

- MAX! - Obok Ruby niezauważalnie pojawił się Thomas.

- Tobie tez dawała?! Jesteście siebie warci. - Okno zatrzasnęło się. Dziewczyna stała sparaliżowana.

- Chodźmy stąd... - Thomas zaczął zbierać jej rzeczy wrzucając po kolei do walizki, Objął ja ram ramieniem i zaprowadził do swojego samochodu.

***

3 lata wcześniej... 

- To za wczoraj...  To za dzisiaj.. A to premia... - Szef wykładał przed dziewczynami stosiki zielonych banknotów. - Ruby ile z napiwków? 

- Dzisiaj wyciągnęłam prawie 300 dolarów. - Powiedziała z ekscytacją.

- Moja zdolna. Zawsze wiedziałem, że jesteś stworzona do tańca na rurze. - Dał jej klapsa w tyłek. -  Podzielcie się moje drogie. - Szef odszedł zostawiając dziewczyny same. Wszystkie były zgrabne ubrane w obcisłe, skąpe stroje.

- Odchodzę... - Ruby szeptem wypuściła z siebie od dawna trzymane w najgłębszym zakamarku jej głowy. Dziewczęta spojrzały na nią z ogromnym z zdziwieniem oczekując wyjaśnień. - Poznałam kogoś... Ma na imię Max... Chyba mnie kocha... - W jej oczach zatańczyły iskierki, a policzki stały się różowe.

- Czy on...? 

- Nie. Nic mu nie powiedziałam. - Jej twarz spochmurniała.



Ruby & Max



____________

NEXT: Dominic

niedziela, 10 sierpnia 2014

0.3 SEBASTIAN


Jest wcześnie rano, Sebastian opada bezwładnie na łóżko obok Emily. Spała tak słodko, często mówiła przez sen. Pogładził ją delikatnie po włosach. 

- Jesteś taka piękna. - Wyszeptał do jej ucha, składając kolejne pocałunki na szyi. Schodząc stopniowo do brzucha zaczął ściągać z niej stary T-shirt. Mruczała, ale nadal tonęła w błogim śnie. - Tak bardzo, bardzo, bardzo Cie kocham. - Przytulił się do niej. - Muszę Ci powiedzieć całą prawdę, ale nie umiem... - Mocno ścisnął jej rękę. Brunetka nagle wyrwała się ze snu. 

- Sebastian... Co się?.. - Niedane było jej dokończyć, uciszył ją namiętny pocałunek. Wplotła ręce w jego gęste włosy. Jednym pociągnięciem zerwał z niej koszulkę, miała na sobie tylko czarną koronkową bieliznę. - Kiedy..  wróciłeś? - Przyśpieszony oddech nie pomagał zbytnio w wydobyciu z siebie jakichkolwiek słów. 

- Teraz... - Posadził ją sobie na kolanach, całował jej piersi. - Biegłem do Ciebie ile miałem sił w nogach... Leciałem na skrzydłach by Cię zobaczyć... Płynąłem przez powietrze.. Byłem niczym ryba... Byłe by dostać troszkę.. Ciebie.. Mojej życiowej siły. - Rzucił ją na łóżko, oparł ręce nad jej głową, spojrzał prosto w oczy. - Kocham Cię Emily Rodewood. 

- Kocham Cię Sebastianie Welch... Pożądam Cię Sebastianie Welch. 

***

- Kochanie... Co się stało? 

- Moja mam jest chora... Przynajmniej tak twierdzi... Wiesz... 

- Wiem... Jedź. 

***

Sebastian siedział zrezygnowany na dworcu czekając na pociąg, nie chciał kłamać. 


- Pierdolenie... - Kopnął agresywnie w duży plecak. Wyrzuty sumienia zgniatały jego wnętrze. Kłamał...  Okrutnie skłamał. W jego głowie pojawił się obraz zaledwie sprzed doby. On... I ta jedna najważniejsza w jego życiu decyzja... 


____________________
NEXT : Ruby.